93 Yazı (Été 93)

Carla Simon Pipo’nun filmi, Berlin Film Festivalinde yönetmenlerin ilk uzun metrajlı filmlerine verilen ödülü almış.

--

Fridaisimli kız çocuğu 6 yaşında anne-babasını kaybeder.

Küçük kız, anneanne ve dedesinin kararı ile kırsalda yaşayan dayısının evine yerleşmek üzere Barselona’dan ayrılır. Frida'nın dayısı, eşi ve 4-5 yaşlarındaki kızı ile birlikte İspanya’nın Katalan bölgesinde, muhteşem bir doğada, sessiz bir çiftlik hayatı sürmektedir. Sakin evlerindeki sade hayata Frida’yı mümkün olduğunca dahil etmeye çalışırlar. Özellikle de evin minicik sevimli çocuğu birdenbire bir abla bulmuştur kendine ve bu durumdan hiç şikayetçi değildir..

Çeşit çeşit meyve ağaçları, orman, nehir, yerel yaşam biçimi, özellikle de her şeyi, her yeri kaplamış olan sessizlik, ilk başta çocuğun kalbindeki yası perdeler gibi olur. 

Tamamen yabancısı olduğu bu ortamda, derinden derine kendini hissettiren anne-baba özlemi (özellikle anne özlemi!) ile başa çıkmaya çalışan minik Frida, yönünü, hayata karşı referanslarını ve belki biraz da masumiyetini kaybetmiştir. Can evindeki boşluğu çok açık ifade edemese bile, hep dilemektedir; annesini...

--

Yönetmen, çocukların en iyi gözlemlenebileceği yerde, doğanın içinde, usta ve incelikli bir çocuk profili çıkarmış. 

Finalde insanı yürekten vuran bir “durum sineması” yapmış...

Kesinlikle izlemeye değer!

Ellerin karanlık yalnızlığında,

Tıkandım kaldım geceler boyu.

Düşlerin karanlık yalnızlığında,

Tıkandım kaldım günler boyu.

--

Dilerdim ki Zamandan,

Dilerdim ki Yağmurdan,

Dilerdim ki Rüzgardan seni,

Hep seni...

Dilerdim ki Benlerden,

Dilerdim ki Ölenlerden,

Dilerdim ki Gülenlerden seni,

Hep seni...

Dilerdim ki Zamandan,

Dilerdim ki Rüzgardan,

Dilerdim ki Yağmurlardan seni,

Hep hep seni

Dilerdim ki İnsanlardan,

Dilerdim ki Alanlardan,

Dilerdim ki Duvarlardan seni,

Hep seni...
--

Sonunda:

Ellerin karanlık yalnızlığında

Düşlerin karanlık yalnızlığında

İnsanın karanlık yalnızlığında

Dilerdim ki Zamandan,

Dilerdim ki Yaşamdan,

Dilerdim ki Rüzgarlardan seni,

Hep seni

Hep seni

Hep seni

Can evimden vurdun

Can evimden vurdun

Can evimden vurdun beni!

(Şiir: Siya siyabend)